Lá Como Cá

Lá Como Cá

Política con corazón

Os erros, amighiño, son erros e acábanse por paghar. Non hai nada gratis na vida, non se pode meter a zoca e sair indultado como se nada houbese pasado. A esquerda espanhola, tan inmadura como a dereita da Espanha unagrandeylibre do PP, non soubo criar unha política de inmigración efectiva e agora enchen de gasolina os depósitos da extrema-dereita. Foron por diante cun humanismo naif, coa teoría do bo indíxena, co cal xa mostraron o desprezo cara á cultura do outro actuando cun paternalismo esquizofrénico, meu pobriño que cheghas aquí logo de ter sufrido tanto permite que che cure as feridas, que che rehidrate e alimente, aquí en Europa somos así de comprensivos cos povos atrasados coma o teu, e sobre todo necesitamos quen faga traballos sen qualificação por un trinta por cento menos do custo no mercado. E así viñeron xentes de moi diversas nacións, e viñeron os bos e xenerosos, e viñeron os delincuentes e perniciosos, mas estaban as mentes con dous séculos de retraso e seguiron a Rousseau. E todo valía mentres a riqueza de uns poucos ía medrando, a preguiza de outros engordando, e íase criando unha nova clase de pobres (polo menos agora xa non eramos nós). Pero a pobreza non nos gusta, só que únicamente nos decatamos dunha cousa tan sinxela cando acabamos de abandonar ese estado económico, e agora notamos que o aire no que antes viviamos é unha podremia, e xa non toleramos o ruído e o olor (le bruit et l’odeur, Chirac dixit). As cousas están así, e non hai volta de folla, chegados a un determinado nivel económico, os custos da man de obra elévanse demasiado, solvéntase mecanizando, automatizando os procesos, ou, o que é máis barato, traendo man de obra máis económica de terceiros (ou cuartos países) só que se vives aquí pero cobras ostensiblemente por baixo da media é imposible ter condicións dignas de vida, isto implica a criación dunhas poboacións pobres que nin sequera son nacionais co cal ao noso ódio pola pobreza podemos engadirlle o ódio polo estranxeiroE xa temos os ingredientes para que a extrema dereita entre en acción, coa sua política do corazón e outras vísceras menos nobres. Pero vamos ser abertos, vamos escoitar a todos, en democracia é obrigado, nonsi?, e estes neo-fascistas teñen moito que dicir, buf, vamos deixalos falar, vamos ceder, hala que propoñan recortar dereitos aos inmigrantes, reducir expresións públicas das suas culturas, expulsións fulminantes para os delincuentes... que sei eu! Nin todo o que din é disparatado, por exemplo, unha cultura que permite o maltrato da muller é evidente que non se pode permitir en Occidente. Tudo bom, mas unha vez que comecen (e xa o fixeron) pensas que van parar nos inmigrantes? Ti pensas que un día, cando poñan a gorra de pensar, porque a paixón das primeiras soflamas vaia enfriando, non se decatarán de que, por exemplo, o Ministerio de Defensa do Reino de Espanha está dirixido por unha muller (bastante guapa, que dirán eles) e que para máis afrenta ao Sacro Imperio nin sequera ten un nome católico (aliás, espanhol). Deixalles a corda solta e volveremos ao tempo no que eramos felices (con Franco non había inmigrantes!) eramos un noventa por cento de pobres, traballabamos en Alemania, Francia, Suíza...
Se odias os inmigrantes voltarás ser coma eles!
Se as inspeccións de traballo permiten salarios inferiores aos legais, pechando os ollos para criar riqueza moi concentrada, que os beneficiados por ese enriquecemento paguen toda a conflictividade social derivada.
Se chegaches lendo ata aquí, mereces un descanso, así que xa paro que me vai dar un vértigo ou algo polo estilo, nunca tanto esforzo xunto fixera!

Nota - Agradeço ao Rui a partilha deste maravilhoso texto/análise escrito em Galego, que assenta como uma luva a Portugal. Ou não assentará?